XXXI Niedziela Zwykła Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych

Na grobach dziś układa się babie lato, 
Na grobach lampy migocą umarłym duszom, 
Już niedługo, niedługo czekać nam na to, 
Jak nasze dusze ku tym lampom wyruszą. 

Zastanówmy się i pomyślmy o tym, co każdy z nas może dziś usłyszeć, gdyby z uwagą wsłuchał się w melodię popołudnia dnia zadusznych. O czym będą nuciły groby, kiedy rodzinnie i w samotności staniemy nad nimi na naszych cmentarzach? Jakie słowa i jaką prawdę usłyszelibyśmy, gdybyśmy przyłożyli ucho do tej poświęconej i uświęconej ziemi pełnej obecności prochów naszych przodków i pokoju ich oczekiwania na zmartwychwstanie? Zastanawiam się co mówią do nas poblakłe od upływającego czasu fotografie nagrobne spoglądające tym samym wzrokiem co za życia lecz już z wieczności, co powie epitafium czy pozostawiony kwiat i tlący się płomieniem znicz?

Pewno każdy z nas usłyszy to co podpowie miłość, której śmierć nie jest zdolna zabrać ze sobą. Wielu z nas usłyszy to co podpowiedzą powracające wspomnienia, obrazy z tych chwil, gdy za życia zmarłych byliśmy obok siebie. Więc z nadzieją i wiarą umocnioną liturgią Słowa dnia dzisiejszego powrócimy do domów, by w ciszy serc, niebu i sobie powiedzieć

Amen! Twoja wola Panie. Daj im wieczne spoczywanie.